1/01/2017 - Vertragen, blijven staan of vooruitgaan ?
“Twaalf Limburgse urologen vormen sinds 1 januari één associatie die hun (vier) ziekenhuizen overstijgt”, zo opent Guy Tegenbod (De Standaard) een artikel in de eerste editie van het nieuwe jaar.
“De apotheker van de toekomst weze gewaarschuwd.” Zo besluit het interview met Peter Hinssen (Nexxworks) en Lucien De Busscher (E&Y) in de recente editie van Impulse.
In het eerste artikel beschrijft Guy Tegenbos hoe urologen in Limburg hun huidig concurrentiemodel overstijgen door de meerwaarde van samenwerking te maximaliseren. Ze mikken op betere kwaliteit van de zorg, minder ongezonde concurrentie en meer specialisatie . Dus meer efficiëntie en minder stress. De patiënten worden er beter van.
In het tweede artikel geven Hinssen en De Busscher hun ongezouten mening over de nood aan disruptieve innovatie in de gezondheidszorg. Die twee praten al lang niet meer over het digitaal delen van patiëntengegevens, maar over het inzetten van artificiële intelligentie en het verschuiven van de focus in de zorg naar therapeutische outcomes. Het lijstje met tien digitale revoluties in de gezondheidszorg (in het kaderstukje bij het interview) zou in feite voor een redelijk brede kopgroep in de gezondheidszorg al in het verschiet van de dagelijkse praktijk moeten liggen. Dat is spijtig genoeg nog lang niet het geval.
Verander
Het moet ongeveer tien jaar geleden zijn dat ik de eerste signalen opving van diverse opinion leaders van ‘buiten’ de zorgsector: “Jullie veranderen te traag... Je zit gevangen in een cocon van tradities, voorbijgestreefde, complexe wetgeving en pietluttige regeltjes... Rondom jullie is de wereld snel aan het veranderen. Mis die trein niet...”.
Het waren ‘ousiders’ als Peter Hinssen, Fons Van Dijck en Piet Vanthemsche die waarschuwden voor het gebrek aan innovatie in de sector ‘van binnen uit’. Voor mij gaf dat de doorslag om na 20 jaar op APB te stoppen en opnieuw te starten: in de P4F (Prepare for the Future) trainingen ging ik op zoek naar radicaal nieuwe zorg- en betaalmodellen en trachtte ik eHealth op het terrein te ondersteunen.
Zes jaar geleden was dat nog echt ‘kristallen bol werk’: nieuwe modellen waren toen allemaal nog verre toekomst. Niemand lag er wakker van. Ook nu, spijtig genoeg, nog steeds niet. Hoewel de trends en toekomstvisies van toen, inmiddels volop realiteit geworden zijn.
Vertraag
Dat krijg ik vandaag veel te horen: “Het gaat allemaal veel te rap. Vertraag eens een beetje!” Het is een klassieke, heel menselijke reactie in het change proces.
De Busscher typeert het raak: “Het doet me denken aan het dametje dat haar bankbediende vriendelijk bedankte na zijn uitleg over de invoering van de euro. Ze zou toch liever niet met die euro meedoen.”
De afgelopen maanden krijg ik een dubbel gevoel bij éénlijn.be. Dat is het Vlaamse project waarbij we ±30.000 eerstelijn gezondheidswerkers vertrouwd maken met het gebruik van een tiental eGezondheid diensten waarmee ze patiëntengegevens kunnen uitwisselen. Aan de ene kant wijzen de cijfers er op dat de mentale omslag bij een deel van de populatie echt gestart is. Met wat vallen en opstaan zijn ze begonnen met het gebruik van het elektronisch voorschrift, de digitale medicatie-attest-aanvragen bij het ziekenfonds, het Vitalink medicatieschema, het gedeeld farmaceutisch dossier…
Maar een groot deel van de populatie blijft vitten op de technische haperingen. Ze weigeren actief na te denken hoe ze die diensten in hun dagelijks werk kunnen integreren. Of nog erger: ze zijn gewoon onverschillig en niet geïnteresseerd.
Eén ding is zeker: over minder dan drie jaar zijn ze er allemaal mee aan het werken. De vraag is alleen of we dan nog steeds bezig zijn met het oplossen van problemen in de huidige software versie “omdat het al zoveel moeite had gekost om die te maken”. Of zullen we de moed hebben en blijven investeren in nieuwere, betere versies, die vlotter en gebruiksvriendelijker zijn ?
We moeten niet vertragen; we moeten minstens proberen te assimileren en verbeteren waar mogelijk.
Vertel
Hoe disruptief is het verhaal van de Limburgse urologen voor u ?
Sommigen zullen het ongehoord vinden en allicht ondenkbaar of onmogelijk in hun eigen situatie. Maar voor mij is dit een heel logisch verhaal, waarbij ik meteen geïnteresseerd ben in de manier waarop ze dat concreet hebben aangepakt. Hoe zitten de spelregels in het samenwerkingsverband in elkaar ? Hoe hebben ze interne Kwaliteitsindicatoren ontwikkeld ? Hoe loopt dat nu in de praktijk…?
Tegenbos levert uitstekend werk door het Limburgse verhaal heel sober en nuchter te brengen. Daar is vandaag nood aan: storytelling. Geen criante titels en sensatie; wel heldere verhalen en beschrijvingen van innovaties in de praktijk. Waarom hebben mensen beslissingen genomen om (disruptief) te breken met hun vertrouwde model ? Hoe zijn ze ertoe gekomen om hun werk anders te organiseren ? Wat was daarvoor nodig en hoe brengen ze dat tot stand ? Kan ik dat ook…?
We hebben vandaag nood aan meer verhalen vertellers die ons vertrouwd maken met nieuwe situaties en de snelle veranderingen rondom ons.
We moeten niet vertragen; we moeten minstens innoverende verhalen vertellen en lezen.
Versnel
Alles is relatief. Ook het gevoel van snelheid van verandering. Wat de ene heel traag vindt, is voor de andere razend snel – veel te snel… Hoe los je dat op ?
Fons Van Dijck gebruikte daar een prachtig beeld voor in het allereerste interview dat ik afnam bij de start van P4F (met Kerstmis 2009 !). “Blijf niet langer aan de kant van het zwembad staan, maar steek je teen in het water. Probeer en doe mee.”
Dat doe je om te beginnen door de twee artikels in bijlage grondig en met een open geest te lezen. Zet je knop van mentale weerstand even af en zet je verbeelding op maximum: hoe ziet mijn wereld er dan uit en wat heb ik te winnen ?
We moeten niet vertragen; we moeten durven de gaspedaal in te drukken (in de richting die de twee IT goeroes aangeven) en samenwerken (zoals de urologen al doen).
Dirk Broeckx – 1 januari 2017
Impulse (E&Y):
http://www.ey.com/be/en/newsroom/pr-activities/ey-impulse-20-nl-innovatie-duwt-op-het-gaspedaal
De Standaard:
http://www.standaard.be/cnt/dmf20170101_02653809
‹‹Back
