7/06/2010 - Zondag moeten we kiezen
Deze “7de” gaat over de politiek en de verkiezingen. Maar vergis u niet. Dit is geen politiek stukje, noch een verdoken stemadvies. Het is alleen een poging om op een rijtje te zetten wat ik mis in deze campagne en waarop ik een antwoord zou willen krijgen, liefst vóór zondag. Wie zich daartoe geroepen voelt en de juiste connecties heeft, kan dit stukje misschien nog snel voorleggen aan de kandidaten-excellenties, die binnenkort de portefeuilles en bevoegdheden onder elkaar gaan verdelen. De (voorlopig nog toekomstige) verkozenen, waarvoor wijzelf alleen verantwoordelijk (zullen) zijn. Want zondag, in het hokje, gaan we sowieso op dat vlak krijgen wat we verdienen.
Ik bedien een wat oudere dame die, tussen de medicamenten door, kwijt wil dat ze zondag moet gaan kiezen. Ik zeg niets, maar vraag me af of ik dat ook zal kunnen. Want zondag “gaan kiezen” is makkelijk. Maar zondag “kiezen” is ditmaal aartsmoeilijk. De kiezers worden om de oren geslagen met een arsenaal aan communautaire thema’s, maar bitter weinig politici slagen er in iets zinnig te zeggen over de fundamentele problemen en de oplossingen in de gezondheidszorg, ziekteverzekering, tewerkstelling, pensioenen…
De dame is de deur uit en ik sla de krant open. Slogans en algemeenheden bij de vleet. De ziekteverzekering zal in evenwicht gehouden worden met (nog) goedkopere geneesmiddelen. De staatsfinanciën zullen gered worden met meer fraudebestrijding en dan houden we nog geld over om extra te investeren. Maar nergens een coherent, haalbaar en betaalbaar plan voor de fundamentele sociale en economische problemen die de volgende vier jaar absoluut aangepakt en opgelost moeten worden. Ik lees hoogstens verademende commentaren van Stevaert en Leysen, die respectievelijk pleiten voor een federale aanpak met provinciale uitvoering (!) en voor een realistische communautaire aanpak, om snel tijd en energie vrij te maken voor de meer fundamentele maatschappelijke problemen. Maar beide heren staan nergens op de kieslijsten.
Ik mis deze week een Obama of een Churchill. Ik verlang naar een staatsman of -vrouw, die het niet nodig heeft te schelden op zijn collega’s; die de schuld voor zijn voorbije of komende mislukkingen niet afschuift op de anderen. Ik mis een politieke figuur die luistert, nadenkt, studeert en dan met zinnige oplossingen komt. Ik mis de politicus die in tijden van crisis moeilijke en strenge maatregelen durft aan te kondigen. Iemand die ook aan de gewone man kan uitleggen waarom hij langer en harder zal moeten werken. Iemand die durft te zeggen dat ons de volgende jaren “blood, sweat and tears” te wachten staat, om terug economisch voldoende competitief te worden om te overleven in de nieuwe wereldorde, na de crisissen en vooraleer de BRIC landen ons helemaal voorbij steken.
Ik mis iemand die durft in vraag te stellen of we wel goed bezig zijn in Vlaanderen. Ik hunker naar een Vlaming die nog weet hoe men over de taalgrens en elders denkt en voelt. Iemand die zijn grondwet nog kent en weet dat simpele,demagogische oplossingen onmogelijk zijn. Iemand die vermijdt zich in te graven in onhaalbare of onverdedigbare posities. Iemand die integendeel weet dat onderhandelen start met luisteren naar de belangen van de andere partij. Iemand die vervolgens zijn eigen fundamentele doelstellingen helder en transparant kan formuleren, zodat ruimte wordt gemaakt voor creatieve oplossingen. Iemand die Van Poucke heeft gevolgd, zodat hij weet dat onderhandelen ruilen is, om er samen beter van te worden.
Hiernaast staat enkele figuren om over na te denken. Het zouden twee praktische vraagstukken kunnen zijn, indien onze politici in plaats van steriele debatten een examen zouden moeten afleggen, vóór ze verkozen zouden kunnen worden. Het is er de juiste tijd van het jaar voor.
1. Bekijk de bevolkingspiramides van Vlaanderen, Brussel en Wallonië, en je ziet meteen hoe groot ons probleem zal worden om de brede band van Babyboomers op pensioen en naar rustoorden te laten gaan over enkele jaren. Een voldoende brede basis van een jongere, werkende bevolking zal slechts gevonden worden door samen te werken met Brussel en Wallonië, in een tewerkstellingspolitiek die de taal- en gemeenschapsgrenzen overstijgt. Hoe pak je dit aan?
2. Bekijk de regionale verschillen in de consumptie van Rilatine en antidepressiva. Wat drijft deze verschillen en hoe pak je ze aan op een positieve, motiverende manier, teneinde de rationele geneesmiddelenconsumptie te stimuleren? Wie antwoordt “bijsturen via terugbetaling” is op voorhand gebuisd!
De oplossing voor beide vingeroefeningen zit in een federaal gecoördineerde maar lokaal gestuurde gezondheidspolitiek, waarbij de politici niet de oplossingen maar de uitdagingen, de globale objectieven en enkele krachtlijnen formuleren. De uitwerking laten ze over aan lokale initiatieven, bvb. op provinciaal of zelfs op kringvlak, met de forse ondersteuning en feedback van een moderne administratie.
Mijn stem gaat dus (als ik hem tijdig vind) naar de politicus die bijvoorbeeld niet spreekt van prijsdalingen en besparingen, maar van het verhogen van de efficiëntie, van echte maatschappelijke responsabilisering. Iemand die gelooft in de kracht van samenwerking, peer review ( en -pressure), feedback, leren van elkaar en van de besten.
Yes we can!
Dirk Broeckx – 7 juni 2010
‹‹Back
